Vancouver Island 2. Ons laatste deel van de reis

Oh.... Laatste deel alweer.

We zitten in het vliegtuig. Gelukkig geen noemenswaardige vertraging, ondanks de waarschuwing die we vanmorgen ineens lazen over het extreme weer in Nederland.

Terug naar huis. Met weemoed, maar ook weer blij straks iedereen weer te kunnen zien. Geen 9 uur tijdsverschil meer.

Maar eerst terug naar Vancouver Island.

Na het mooie Telegraph Cove weer in zuidelijke richting Saratoga beach. Klinkt fantastisch, ziet er als een dure plaats uit en ligt, zoals je kunt verwachten aan de kust. Voordat we naar de eindbestemming van vandaag rijden, maken we een tussenstop bij de Elk falls. Mooie plek, bekijk de foto's maar. Het bijzondere hier is, dat er al in 1940 een waterkracht centrale is gebouwd. Het oude leidingwerk was voor een groot deel van hout(!) gemaakt omdat staal erg duur was. Na 70 jaar dienst is dit pas vervangen.

Saratoga was onze vervangende adres voor Port Alberni dat mogelijk niet bereikbaar zou zijn vanwege de bosbranden. Van bosbranden hebben we overigens totaal niets gemerkt. Wel zo hier en daar de gevolgen van vroegere branden.

Behalve een bald eagle die echt vlakbij in de boom zit, is hier niet veel bijzonders te beleven. We gaan naar Lake Comox. Dit werd ons aangeraden door iemand die we onderweg een keer ontmoet hadden. Zoals hij ons beloofd had, is het water er bijzonder helder. Dus we nemen er een duik. Brrr, maar toch wel even lekker.

We boeken nog een whale watching tour voor morgen. Cowichan bay is de plek met de beste recensies. Spannend. Zowel humpbacks als Orcas worden er regelmatig gespot.....

Strakke planning vandaag. We moeten om 11:30 bij de WhaleWatcher zijn. Het is 2 1/2 uur rijden. Ook moeten we een P zien te vinden én onderweg de band nog oppompen. Rechts achter is spontaan lek gegaan gisteren.

Maar alles lukt!!! Daar aangekomen,hijsen we ons op de steiger in een warm, veel te groot, waterdicht pak, terwijl het 25 graden is. We stappen in Zodiac boot. Krijgen nog wat veiligheidsinstructies en dan gaat het gas erop. Flink stuk varen tussen diverse eilanden door. Eerst komen we een groep zeehonden, met jongen, tegen. Die liggen op wat rotsen te chillen. Onwetend over hun lot. Ze lopen het risico om ooit de prooi van een orca te zijn......

En dan wordt er in de verte een "blow" gezien. Daar komt de walvis in zicht. We moeten goed opletten want zo af en toe komt hij even boven om adem te halen, maar je weet waar. Een klein half uur hebben we genoten van zo'n enorm zeezoogdier. Dit was Vivaldi. Alle walvissen hebben een naam. De gids herkent de meeste gemakkelijk aan de staart en rugvin. Er is een compleet boek met alle herkennings-eigenschappen van elke walvis aan boord.

Tijdje later worden de Orca's gevonden. Diverse andere boten komen er ook op af. Ook de Orca's zoeken elkaar op omdat er één prooi gevangen heeft. (Die hebben we dan weer niet gezien.) Zo mooi om te zien dat ze in kleinere groepjes bij elkaar blijven zwemmen en regelmatig boven springen.

We varen weer terug en zijn super blij dat we beide soorten walvissen hebben kunnen zien.

We kunnen de band snel laten plakken en nog een half uurtje rijden zijn we bij Cowichan Lake. Onze B[e-38]B ligt op het einde van een weggetje in het bos. We worden opgewacht door twee lieve honden, die gelukkig niet weglopen wanneer we het hek openmaken. De gastvrouw (Karen) had al ge-appt dat ze even weg zou zijn. De B[e-38]B is leuk en ruim, duidelijk met zorg ingericht. Overal lampjes aan. Vers zelfgemaakt broodje voor de deur (voor morgenochtend). Voelt heel erg welkom.

Nog net voor het donker wordt lopen we nog een stukje naar Bear Lake. Het kleinste van de drie meren waar je naar toe kunt. Veel kleine visjes, waarschijnlijk forel, en kikkers. Even later gaan er ook diverse vleermuisjes over. We lopen weer terug en Karen staat ons op te wachten. Er liep zojuist een Elk (eland) voorbij. We lopen nog een stukje verder, want hij zou richting Bear Lake in de wei kunnen zijn. Maar hij is helaas uit zicht verdwenen.

Tijd voor een dagje kalm aan. Het wordt mooi weer. Ontbijtje op ons "deck". Iets wat wij terras noemen, maar dan boven op de carport gebouwd. Wandelingetje door het bos, tot we bij het grotere meer Lake Cowichan komen. Door de bomen, langs de oever. Op het water varen de bootjes, soms met waterskiërs of een drijfband erachter. We vinden een heel klein strandje als rustplek. En dan toch maar even een duik erin. Té aantrekkelijk om op de kant te blijven, ook al hebben we niets bij ons :-) !

Terwijl ik na het eten het e.e.a. aan opruimen ben roept Truus ineens dat ze de Elk ziet, wij erachteraan. En ja. Op de foto. Staat op zijn gemak in de tuin van de buren aan de struiken te knabbelen. Eindelijk hebben we dan nog één van de laatste grote beesten kunnen afvinken. Even later verdwijnt ie het bos in. Dat was het dan, niet meer te vinden.

Ons laatste dagje Vancouver Island. Lastig keuze: Naar Victoria, maar dat is toch minimaal 1,5 uur rijden, met kans op files. Of dan naar Port Renfrew. Een plekje aan de westelijke Oceaankust. Dat zou maar drie kwartier rijden zijn. Wij naar Port Renfrew. Mooie wandeling tot aan de zee. Waar de botanical beach moet zijn. Het is een stukje intertidal gebied, dat dus bij vloed onder water staat, maar bij eb droogvalt. Daar zijn een heleboel poeltjes in het gesteente waar het water dan in blijft staan. Dit vormt een speciaal leefklimaat dat vol zit met kleine visjes, krabbetjes en nog veel meer. Hoe langer je kijkt. Hoe meer je ziet. Iets van de zee af. begint direct het bos. Daar staan nog veel old grown bomen, die dus nooit aan de houtkap ten prooi zijn gevallen. Enorme bomen, soms honderden jaren oud. Soms heel grillige stammen alsof ze na een keer scheef te zijn gevallen weer opnieuw recht omhoog verder gaan.

Op tijd weer opstaan. Eten, inpakken, afscheid nemen van onze gastvrouw Karen en de twee honden. We zijn op tijd bij de ferry naar Vancouver. Wij rijden 'even' langs onze nieuwe airbnb locatie in Noord Vancouver. Die viel erg tegen, maar was ook een van de weinige betaalbare kamers. In de stad zou je al snel 300€ per nacht betalen.

In de middag huren we een fiets. Zowaar ook nog een best goede, bij een van de vele verhuurwinkeltjes. Het is een hele drukte met fietsende toeristen die bijna allemaal een rondje rondom Stanley park maken. Mooi park met vele uitkijkpunten. Het is een schiereiland met nog een stuk oerbos, waar de inheemse (First nations) vroeger woonden.

De volgende dag wilden we naar het UBC museum of antropology. Moet een heel mooi museum zijn over de first nations, Totempalen én het is een bijzonder mooi gebouw. Maar wat een pech. Het gebouw wordt gerenoveerd en beter bestand gemaakt tegen aardbevingen. Ze houden er in BC (British Columbia) serious rekening mee, dat er eens een aardbeving kan plaatsvinden. Dat zagen we ook al bij een stuwmeer. We besluiten om dan maar naar de UBC botanical garden te gaan. Met als bijzonderheid om daar een stuk over de skywalk te lopen. Over een stelsel van wiebelende hangbruggen hoog tussen de bomen door. Een zorgvuldig gemaakte constructie met veel kabels, maar dan zodanig dat de bomen er niet van beschadigd raken. In Canada staan heel veel Maple leaf bomen (Vandaar dat blaadje in de canadese vlag), maar ook veel douglas spar, red en yellow cedar. En die red cedar lijkt erg veel op op de coniferen bij ons in de tuin (maar dan een beetje groter, haha)

Wanneer we genoeg hebben van de tuin gaan we nog even lekker in zee zwemmen. Mooi zandstrand (geen kiezels, grind, steentje of oesters en zo, maar gewoon zoals in nederland). Belangrijk verschil is wel, dat er direct na het strand een enorme helling is. Een lange trap, bijna 500 treden, van dikke houten balken, verbind wreckbeach met de weg erboven. Weer een conditie training gehad dus.

We besluiten de dag aan het Jericho beach met een heerlijke, pittige hamburger en een frisse salade. Ons galgenmaal :-(

De laatste dag.......

Broodje smeren. Auto opruimen, overal ligt wel iets. Alles in de koffer. Wat spullen in de bnb achterlaten en op naar de laatste wandeling. We hebben de Capilano suspension bridge in gedachten. Het is maar 5 minuten rijden. Hier is het druk. Parkeerwachten wijzen je de weg. Eerst maar betalen, want dat waren we gisteren al een keer vergeten (shit, bon onder de ruitenwisser!). We zien ineens een bordje dat je toegangskaarten moet kopen. Blijken die 68$ te kosten. Per persoon wel te verstaan. Dat is toch iets te gortig voor de laatste twee uurtjes. Op de kaart vinden we Lynn canyon park dat ook in de buurt is. Ook hier is het druk met parkeren. Na drie rondjes over twee parkeerplaatsen vinden we toch iemand die zo vriendelijk is om net te vertrekken. Wij een plekkie !

Ook hier zijn weer watervalletjes. Op het laatst komen we ook nog een paar mafkezen tegen die in wetsuit door het riviertje gaan. Die zien hier een echt wildwaterbaan in. Best spannend, maar wij houden het voor gezien. Nog een snelle lunch en dan rijden we naar het vliegveld.

Tot slot:

Het was een prachtige reis

We zijn gezond en wel weer thuis gekomen.

Iedereen bedankt nogmaals voor de vele leuke reacties, via de app en via deze blog.

Tot ziens weer thuis in Wijchen